Podstawę opodatkowania budynków  podatkiem od nieruchomości  stanowi ich powierzchnia użytkowa. Z kolei rada gminy, w drodze uchwały, określa wysokość stawek podatku w zależności od funkcji, którą pełni budynek (np. czy jest to budynek mieszkalny lub związany z prowadzeniem działalności gospodarczej). Różnice w stawkach są znaczące, bowiem według stanu prawnego na dzień 02.02.2018 r. roczne stawki maksymalne nie mogą przekroczyć dla budynków mieszkalnych - 0,51 zł/ 1 m2 powierzchni użytkowej, a dla powierzchni budynków związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej oraz od budynków mieszkalnych lub ich części zajętych na prowadzenie działalności gospodarczej - 17,31 zł/ 1 m2 powierzchni użytkowej (art. 5 ust. 1 pkt 2 ustawy o podatkach i opłatach lokalnych z dnia 12 stycznia 1991 r., t.j. Dz.U. z 2017 r. poz. 1785 z późn. zm.).

Organ podatkowy związany jest w zakresie orzekania danymi z ewidencji gruntów i budynków, przyjmując za podstawę klasyfikacje nieruchomości w niej wskazaną. Dane zawarte w ewidencji gruntów i budynków stanowią dokument urzędowy w rozumieniu art. 194 § 1 Ordynacji podatkowej z dnia 29 sierpnia 1997 r. (t.j. Dz.U. z 2017 r. poz. 201 z pózn. zm.).

Powyższe stanowisko, iż organy podatkowe są one związane zapisami w ewidencjach, jest zgodnie z aktualną linią orzeczniczą (zob. wyrok NSA z 24 stycznia 2018 r., sygn. akt II FSK 3097/17; wyrok NSA z 25 października 2017 r., sygn. akt II FSK 1475/17; wyrok NSA z dnia 13 stycznia 2015 r., sygn. akt. II FSK 3108/12). Informacje dotyczące funkcji budynku (lokalu) mają dla organu podatkowego charakter wiążący i nie mogą być przez nie samodzielnie korygowane w ramach postępowania podatkowego, bez zmiany tych wpisów w ewidencji gruntów.

Podsumowując, jeżeli podatnik uważa, że powinien klasyfikacja budynku jest inna, a co za tym idzie powinien płacić niższy podatek od nieruchomości ze względu na faktyczne inne przeznaczenie nieruchomości, musi dążyć do zmiany zapisów w ewidencji gruntów i budynków.